Hoxe veño cunha inquietante e terrorífica obra de Edgar Allan Poe ... O Corazón Delator!! Espero que vos guste. Dentro de pouco a propietaria do blog " O Furancho" e mais eu subiremos un video narrando esta historia. Disfrutade a lectura cacheliños:
É certo! Sempre fun nervioso, moi nervioso, terriblemente nervioso. Pero por que afirman vostedes que estou tolo? A enfermidade agudizara os meus sentidos, no canto de destruílos ou embotarlos. E o meu oído era o máis agudo de todos. Oía todo o que pode oírse na terra e no ceo. Moitas cousas oín no inferno. Como podo estar tolo, entón? Escoiten...e observen con canta cordura, con canta tranquilidade cóntolles a miña historia.
Éme imposible dicir como aquela idea entroume na cabeza por primeira vez; pero, unha vez concibida, acosoume noite e día. Eu non perseguía ningún propósito. Nin tampouco estaba colérico. Quería moito ao vello. Xamais me facía nada malo. Xamais me insultou. O seu diñeiro non me interesaba. Paréceme que foi o seu ollo. Si, iso foi! Tiña un ollo semellante ao dun voitre... Un ollo celeste, e velado por unha tea. Cada vez que o cravaba en min xeáballeme o sangue. E así, aos poucos, moi gradualmente, fun decidindo a matar o vello e librarme daquel ollo para sempre.
Presten atención agora. Vostedes tómanme por tolo. Pero os tolos non saben nada. En cambio...Se puidesen verme! Se puidesen ver con que habilidade procedín! Con que coidado...con que previsión... con que disimulo púxenme á obra! Xamais fun máis amable co vello que a semana antes de matalo. Todas as noites, cara ás doce, facía eu virar o picaporte da súa porta e abríaa.... oh, tan suavemente! E entón, cando a abertura era o bastante grande para pasar a cabeza, levantaba unha lanterna xorda, pechada, completamente pechada, de maneira que non se vise ningunha luz, e tras ela pasaba a cabeza. Oh, vostedes ríronse ao ver cuán astutamente pasaba a cabeza! Movíaa lentamente... moi, moi lentamente, a fin de non perturbar o soño do vello. Levábame unha hora enteira introducir completamente a cabeza pola abertura da porta, ata velo tendido na súa cama. Eh? É que un tolo fose tan prudente como eu? E entón, cando tiña a cabeza completamente dentro do cuarto, abría a lanterna cautelosamente? oh, tan cautelosamente! Si, cautelosamente ía abrindo a lanterna (pois crujían as bisagras), ía abrindo o suficiente para que un só raio de luz caese sobre o ollo de voitre. E isto fíxeno durante sete longas noites... cada noite, ás doce... pero sempre atopei o ollo pechado, e por iso érame imposible cumprir a miña obra, porque non era o vello quen me irritaba, senón o mal de ollo. E pola mañá, apenas iniciado o día, entraba sen medo na súa habitación e faláballe resueltamente, chamándoo polo seu nome con voz cordial e preguntándolle como pasara a noite. Xa ven vostedes que tería que ser un vello moi astuto para sospeitar que todas as noites, xustamente ás doce, ía eu a miralo mentres durmía.
Ao chegar a oitava noite, procedín con maior cautela que de costume ao abrir a porta. O minutero dun reloxo móvese con máis rapidez do que se movía a miña man. Xamais, antes daquela noite, sentira o alcance das miñas facultades, da miña sagacidade. Apenas lograba conter a miña impresión de triunfo. Pensar que estaba aí, abrindo aos poucos a porta, e que el nin sequera soñaba coas miñas secretas intencións ou pensamentos! Rin entre dentes ante esta idea, e quizá me oíu, porque o sentín moverse repentinamente na cama, coma se sobresaltásese. Vostedes pensarán que me botei cara atrás... pero non. O seu cuarto estaba tan negro como a peixe, xa que o vello pechaba completamente as persianas por medo aos ladróns; eu sabía que lle era imposible distinguir a abertura da porta, e seguín empuxando suavemente, suavemente.
Había xa pasado a cabeza e dispoñíame a abrir a lanterna, cando a miña pulgar escorregou no peche metálico e o vello endereitouse no leito, gritando:
-Quen está aí?
Permanecín inmóbil, sen dicir un chío. Durante unha hora enteira non movín un só músculo, e en todo ese tempo non oín que volvese tenderse na cama. Seguía sentado, escoitando? tal como eu facíao, noite tras noite, mentres escoitaba na parede os trades cuxo son anuncia a morte.
Oín de súpeto un leve quejido, e souben que era o quejido que nace do terror. Non expresaba dor ou pena? oh, non! Era o afogado son que brota do fondo da alma cando o espanto a sobrecoge. Ben coñecía eu ese son. Moitas noites, xustamente ás doce, cando o mundo enteiro durmía, xurdiu do meu peito, profundando co seu espantoso eco os terrores que me toleaban. Repito que o coñecía ben. Comprendín o que estaba a sentir o vello e tívenlle mágoa, aínda que me ría no fondo do meu corazón. Comprendín que estivera esperto desde o primeiro leve ruído, cando se moveu na cama. Tratara de dicirse que aquel ruído non era nada, pero sen conseguilo. Pensaba: Non é máis que o vento na cheminea... ou un grilo que renxeu unha soa vez.... Si, tratara de darse ánimo con esas suposicións, pero todo era en balde. Todo era en balde, porque a Morte aproximouse a el, deslizándose furtiva, e envolvía á súa vítima. E a fúnebre influencia daquela sombra imperceptible era a que o movía a sentir -aínda que non podía vela nin oíla-, a sentir a presenza da miña cabeza dentro da habitación.
Despois de esperar longo tempo, con toda paciencia, sen oír que volvese deitarse, resolvín abrir unha pequena, unha pequeñísima ranura na lanterna.
Así o fixen -non poden imaxinarse vostedes con que coidado, con que inmenso coidado-, ata que un fino raio de luz, semellante ao fío da araña, brotou da ranura e caeu de cheo sobre o ollo de voitre.
Estaba aberto, aberto de pao a pao? e eu empecei a enfurecerme mentres o miraba. Vino con toda claridade, dun azul apagado e con aquela horrible tea que me xeaba ata o tuétano. Pero non podía ver nada da cara ou do corpo do vello, pois, como movido por un instinto, orientara o feixe de luz exactamente cara ao punto maldito.
Non lles dixen xa que o que toman erradamente por tolemia é só unha excesiva agudeza dos sentidos? Naquel momento chegou aos meus oídos un resoar apagado e presuroso, como o que podería facer un reloxo envolto en algodón. Aquel son tamén me era familiar. Era o latexar do corazón do vello. Aumentou aínda máis a miña furia, tal como o redobrar dun tambor estimula a coraxe dun soldado.
Pero, mesmo entón, contívenme e seguín calado. Apenas se respiraba. Sostiña a lanterna de modo que non se movese, tratando de manter con toda a firmeza posible o feixe de luz sobre o ollo. Namentres, o infernal latexar do corazón ía en aumento. Facíase cada vez máis rápido, cada vez máis forte, momento a momento. O espanto do vello tiña que ser terrible. Cada vez máis forte, máis forte! Séguenme vostedes con atención? Díxenlles que son nervioso. Si, o son. E agora, a medianoite, no terrible silencio daquela antiga casa, un resoar tan estraño como aquel encheume dun horror incontrolable. Con todo, contívenme aínda algúns minutos e permanecín inmóbil. Pero o latexado crecía cada vez máis forte, máis forte! Pareceume que aquel corazón ía estalar. E unha nova ansiedade apoderouse de min... Algún veciño podía escoitar aquel son! A hora do vello soara! Lanzando un alarido, abrín do todo a lanterna e precipiteime na habitación. O vello clamou unha vez... máis nada que unha vez.
Bastoume un segundo para arroxalo ao chan e botarlle encima o pesado colchón. Sorrín alegremente ao ver o fácil que me resultaba todo. Pero, durante varios minutos, o corazón seguiu latexando cun son afogado. Claro que non me preocupaba, pois ninguén podería escoitalo a través das paredes. Cesou, por fin, de latexar. O vello morrera. Levantei o colchón e examinei o cadáver. Si, estaba morto, completamente morto. Apoiei a man sobre o corazón e mantívena así longo tempo. Non sentía o menor latexado. O vello estaba ben morto. O seu ollo non volvería molestarme.
Se vostedes continúan tomándome por tolo deixarán de facelo cando lles describa as astutas precaucións que adoptei para esconder o cadáver. A noite avanzaba, mentres eu cumpría o meu traballo con rapidez, pero en silencio. Ante todo descorticei o cadáver. Corteille a cabeza, brazos e pernas.
Levantei logo tres pasas o ferro do piso da habitación e escondín os restos no oco. Volvín colocar os taboleiros con tanta habilidade que ningún ollo humano -nin sequera o seu- puidese advertir a menor diferenza. Non había nada que lavar... ningunha mancha.... ningún rastro de sangue. Eu era demasiado precavido para iso. Unha cuba recollera todo....ja, ja!
Cando terminei a miña tarefa eran as catro da madrugada, pero seguía tan escuro como a medianoite. En momentos en que se oían as badaladas da hora, golpearon á porta da rúa. Acudín a abrir con toda tranquilidade, pois que podía temer agora?
Achei a tres cabaleiros, que se presentaron moi civilmente como oficiais de policía. Durante a noite, un veciño escoitara un alarido, polo cal se sospeitaba a posibilidade dalgún atentado. Ao recibir este informe no posto de policía, habían comisionado aos tres axentes para que rexistrasen o lugar.
Sorrín, pois, que tiña que temer? Dei a benvida aos oficiais e expliqueilles que eu lanzara aquel berro durante un pesadelo. Fíxenlles saber que o vello se había ausentado á campaña. Levei aos visitantes para percorrer a casa e convideinos a que revisasen, a que revisasen ben. Finalmente, acabei conducíndoos á habitación do morto. Mostreilles os seus caudais intactos e como cada cousa achábase no seu lugar. No entusiasmo das miñas confidencias trouxen cadeiras á habitación e pedín aos tres cabaleiros que descansasen alí da súa fatiga, mentres eu mesmo, coa audacia do meu perfecto triunfo, colocaba a miña cadeira no exacto punto baixo o cal repousaba o cadáver da miña vítima.
Os oficiais sentían satisfeitos. Os meus modais convencéranos. Pola miña banda, achábame perfectamente cómodo. Sentáronse e falaron de cousas comúns, mentres eu contestáballes con animación. Mais, ao cabo dun intre, empecei a notar que me poñía pálido e desexei que se marchasen. Doíame a cabeza e cría percibir un zumbido nos oídos; pero os policías continuaban sentados e charlando. O zumbido fíxose máis intenso; seguía resoando e era cada vez máis intenso. Falei en voz moi alta para librarme desa sensación, pero continuaba o mesmo e íase facendo cada vez máis clara... ata que, ao fin, deime conta de que aquel son non se producía dentro dos meus oídos.
Sen dúbida, debín de poñerme moi pálido, pero seguín falando con crecente soltura e levantando moito a voz. Emporiso, o son aumentaba? e que podía facer eu? Era un resoar apagado e presuroso?, un son como o que podería facer un reloxo envolto en algodón. Eu jadeaba, tratando de recobrar o alento, e, con todo, os policías non oíran nada. Falei con maior rapidez, con vehemencia, pero o son crecía continuamente. Púxenme en pé e discutín sobre insignificancias en voz moi alta e con violentas xesticulacións; pero o son crecía continuamente. Por que non se ían? Andei dun lado a outro, a grandes pasos, coma se as observacións daqueles homes me enfurecieran; pero o son crecía continuamente. Oh, Deus! Que podía facer eu? Lancei espumarajos de rabia... maldixen...xurei... Balanceando a cadeira sobre a cal me sentaba, raspé con ela as táboas do piso, pero o son sobrepujaba todos os outros e crecía sen cesar. Máis alto.... máis alto... máis alto! E namentres os homes seguían charlando plácidamente e sorrindo. Era posible que non oísen? Santo Deus! Non, non! Claro que oían e que sospeitaban! Sabían... e estábanse burlando do meu horror! Si, así o pensei e así o penso hoxe! Pero calquera cousa era preferible a aquela agonía! Calquera cousa sería máis tolerable que aquel escarnio! Non podía soportar máis tempo os seus sorrisos hipócritas! Sentín que tiña que gritar ou morrer, e entón... outra vez... escoiten.... máis forte... máis forte... máis forte... máis forte!
-Xa abonda de finxir, malvados! -aullé-. Confeso que o matei! Levanten eses taboleiros! Aí..... aí!Onde está a latexar o seu horrible corazón!
FIN
